Neurofren, Dafalgan, Paracetamol, we kennen ze allemaal. De

snoepjes, voor als het even mis loopt. Een pijn, hier en daar, hop,

en het is voorlopig weg. Soms nog wat ontstekingsremmers, en we

zijn er weer bovenop.

Iedereen heeft er hier wel vaker mee te maken ; het is ook het enige

middel om zijn klachten allerhande, tegen iemand deftigs te uiten.

Ook dat loopt mis. Natuurlijk wordt er geprobeerd te profiteren van

de medische dienst, en, zoals altijd, betalen de goeien het gelag.

Zij, die echt zorg nodig hebben, worden over dezelfde kam gescho-

ren. En ja, iedereen krijgt zijn paracetamolleke, maar geen echte

diepgaande analyse, van wat er gaande is. Ik noem het eerder een

E.H.B.O-post. De andere gedetineerden spreken over de veearts.

Nu, daar moet ik mee lachen.

Ikzelf mag niet echt klagen, maar ik moet heel hard vechten, om te

krijgen waar ik recht op heb, en waar ik nood aan heb. Een normale

behandeling. En soms loop ik wel eens over, omdat ik voel dat ook

hier de mens niet centraal staan, maar wel de gevangene, die cri-

mineel is, in hart en nieren.

Het komt soms heel hard over, en dat opnieuw voor hen die niet of

onvoldoende voor zichzelf kunnen opkomen. Mismeesterd, zeggen

de boeren dan.

En de boer, hij ploegde voort.