Het is vandaag al de vijfde dag na elkaar dat ik onophoudelijk aan

het schrijven ben. Er is geen werk, geen bezoek, daar een virus – de

mazelen – onze wereld plat heeft gelegd. Ja, wat doe je dan ?  Je

frustraties afschrijven, het hoofd leegmaken. Ik kan er nog altijd niet

bij gaan leeg – liggen. Maar ik heb ook stress, heel veel stress.

Op dinsdag 13 juni kwam ik voor de commissie die diende te oorde-

len over mijn detentietraject, en over mijn kansen tot volledig herstel

daar buiten. De voorzitter beloofde mij uitspraak op vrijdag 23 juni.

We zijn vandaag 3 juli, en ja hoor, ik weet nog altijd van niets. Mijn

hoofd is zo moe van het piekeren. Wat ik ook probeer, ik ben ermee

bezig, en het maakt me nerveus. En niemand die me ook maar één

moment komt ondersteunen..

Maar goed, ik red me wel. Ik ben heel sterk als het op ‘afzien’ aan-

komt. Maar dan begrijp ik ook al diegenen, die het niet meer zien

zitten. Hun pillen opsparen, hun inboedel kapotslaan, hun hoofd te-

gen de deur bonzen, de chef uitkafferen… Elk heeft zowat zijn eigen

problemen, en je staat er zo alleen mee.. Een spiraal van frustraties,

waar amper hulp is.

Universiteitsstudies heeft men nodig om dit allemaal te bewijzen. Ik

zou zeggen, lees de blog van een vermoeid hoofd, die schrijver is

van The port to hell-o.