Ik mis zoveel. En wat ik mis ik dan ? Kennis. Dag aan dag word ik

me meer bewust van mijn onkunde. Er is nog zo heel veel waar

ik niets van af weet, of heel weinig. En dat maakt me wel wat droe-

vig. Als ik bepaalde mensen bezig zie, of hoor op TV, denk ik soms:

hoe onthouden, hoe weten die dat allemaal ?

En ik wil dit ook kunnen, en ik lees, en ik lees, maar het lijkt net

alsof hoe meer ik lees, hoe meer er te lezen valt. Ik voel me zo

armoedig aan woorden, aan kennis, aan uitdrukkingsvermogen. Ik

wil zoveel meer, maar voel me zo beperkt. Alleen al het hier zitten,

ook al zijn er ook wel wandelingen ( tijd ), is zo beperkend.

Denk maar aan off-line zijn, niet de kans hebben om via internet

de wereld te verkennen. Denk maar eens na, hoeveel keren per

dag we allemaal internet gebruiken. De snelle informatica, commu-

nicatie, socialisatie. Ja, tijd is er wel genoeg. Maar wat doe je met

die tijd ? TV-hangen, lummelen, nutteloos werk verrichten. Kortom

niets, of weinig dat passend is in een moderne maatschappij.

Dit is voor mij nog zo een punt om te zeggen, dat de huidige vorm

van straffen, zo ouderwets en negatief is. Hoe kan men een gede-

tineerde afsluiten van het internet, iets wat de hoofdzaak geworden

is in een normaal bestaan ? Goed, er zijn mensen die dit misbrui-

ken, maar dan nog kan men beperkingen invoeren.

Wanneer zal Justitie overgaan tot een individuele benadering van

zijn klanten ? Ondoenbaar reageren de meesten. Niet juist, is mijn

antwoord. Alles opnieuw is afhankelijk van je project, van je prio-

riteiten. Maar voor onze regering liggen de prioriteiten nog bij de

hamer en beitel.

Nu, daar kan je mooie sculpturen mee maken.