Een van mijn dochters is bio-ingenieur, ja, dus niet zomaar de eer-

ste de beste. Ze is ook een harde tante, in een drietal bedrijven

nam ze tot heden steeds leidinggevende posities in. En toch, ja

hoor, ieder bezoek, en dit na meer dan drie jaar, is voor haar steeds

een stress-moment. En dit heeft dan niets te maken met de inhoud

van het bezoek, met name de vrede met mijn delict, maar wel met

de praktische omstandigheden.

Als familie zijn we het best wel gewoon overal binnen te komen.

Ziekenhuizen, diensten, bedrijven, en overal worden we met full-

service ontvangen.

Hier loopt dit anders. Nog steeds zijn, om een of andere reden, de

mensen erg gestresseerd voor een bezoek aan de gevangenis.

Het is natuurlijk geen eenvoudige zaak, maar ook de organisatie

zelf doet er niets aan, om het de mensen extra aantrekkelijk te ma-

ken. Een warm, welkom gevoel is nooit aanwezig, wel integendeel.

Ik ga nu niet beweren dat het personeel zijn uiterste best niet doet.

Maar de mogelijkheden en de beperktheid van het systeem,maken

het geheel erg zwaar. Dit werkt natuurlijk negatief in op het aan-

tal bezoeken, laat juist dit iets hoogst noodzakelijk zijn in het blijven

contact houden met de gevangenen.

Ik weet dat het één van de laatste zorgen is van een directie, wat

we recent nog zagen door beperking van het aantal bezoeken,

maar er zou best wel eens diep nagedacht worden om dit te verbe-

teren.