Sommige titels zie je goed zitten, en schrijf je gemakkelijk rond

de kern, een mooi verhaal. Deze hier is een moeilijke. Het gaat per-

soonlijk, over mensen, en dan nog over iemand die goed is voor

mij. Hoe gevaarlijk is dit niet, dat je woorden misschien gaan kwet-

sen ? En ondanks, wil ik het proberen.

Allereerst, mijn ‘ongewilde vriend’, je bent niet alleen, ik had hier

nog al voorbeelden, en ooit komen die ook op mijn auteurslijst.

Maar eerst ben jij aan de beurt. Sorry ! Grijs, kalend, een ernstige

glimlach, voornaam, gedienstig, vol goede wil, geletterd. En ook,

heel belangrijk hij kan luisteren, wat bij mij nodig is. Dit is een

greep uit de mand van kwaliteiten die ik hem toebedeel.

Ongewild heeft hij me al heel veel geholpen. ‘Ongewild’, omdat

bij hem alles spontaan is, niets is beredeneerd. Anderzijds, heeft

hij ook niet ‘gewild’ de keuze gemaakt mijn ‘ongewilde vriend’ te

zijn.

Alles is per toeval gekomen. En vooral, het is niet omdat hij mijn

‘ongewilde vriend’ is, ik überhaupt zijn vriend ben. Maar hoe noem

je iemand die op een levensbelangrijk moment, een lichtbaken is,

dat luisterend oor, dat met enkele juiste woorden, je terug die

prikkel geeft, om het goede spoor te nemen, zodat je uiteindelijk

niet op de trein der eeuwigheid terecht komt.

Wel ik noem hem ‘ een ongewilde vriend’.

Het is niet belangrijk wat ik voor hem ben, maar wel wat hij voor

mij betekent.

Omdat vriendschap, gewild of ongewild, in beide richtingen werkt,

een geven en nemen, voel ik me net zo beschaamd. Hier is het ik,

die neem. En ik wil dan ook openbaar verklaren, dat uw hulp me

gelukkig maakt. Ik hoop dat het u mag verblijden dit te weten. Dan

heb ik minstens iets teruggedaan, en vermindert de pijn van het

profiteren.