Bloemblaadjes plukken om te weten of iemand je graag ziet. Ik

heb het gedaan, om te weten of ik dit wel zou schrijven, en ik kwam

uit op een ‘ja’.

‘Oog om oog, tand om tand’, ik ben er ten volle tegen.

Maar wil dit zeggen dat men zomaar alles over zich heen kan laten

gaan ? Neen, absoluut niet, men zal al zijn talenten gebruiken om

te voorkomen dat dingen verder scheef lopen.

Dat is dan ook de belofte, die ik bij deze maak, na hetgeen me

overkomen is, met name het verlies van mijn oog, ten gevolge van

het systeem.

Niet om mijn persoonlijke situatie, maar om de vele andere onuit-

gesproken detentieschade problemen. Dit systeem is rot en onaan-

gepast aan een moderne hedendaagse maatschappij.

Een systeem, dat nooit geen tijd heeft, om problemen ten gronde

aan te pakken, dat geen tijd heeft om te luisteren naar de individuele

klachten van zijn cliënten. En dat vooral geen oor heeft naar een

gepersonaliseerde en genormaliseerde aanpak, is oud-bollig bezig.

En wie is er verantwoordelijk ? Wij allemaal. Die onze ogen sluiten

en hopen dat iemand anders de problemen zullen oplossen.

De sociale werkers, omdat ze de problemen, meer dan wie ook ken-

nen, maar niet op tafel kloppen.

De gevangenen zelf, omdat ze in opstand komen voor een pakje

sigaretten, maar niet voor dat inwendig leed, dat detentie-schade in

al zijn vormen, heet.

Neen, geen ‘oog om oog ‘, wel scherp uit de hoek komen met alle

toelaatbare middelen.

Doe jij mee  ?