In een recent verleden gebruikte ik het woord heropvoeden in een

gespreksavond. De moderator verketterde me met de woorden ,

dat dit ouderwets was, en niet meer van toepassing. Dat laatste

geloofde ik wel, maar zo bedoelde deze mevrouw dat niet. Ze

wilde eigenlijk zeggen dat het aanleren van normen en waarden,

nu op een “lievere” manier wordt uitgedrukt.

Maar ik geloof haar als het over dat “lief” zijn gaat. Echter geloof

ik haar niet dat er nog altijd veel belang gehecht wordt aan nor-

men en waarden.

Ik heb daar direct, persoonlijk een gans ander verhaal over. Maar

laat ons deze discussie terzijde laten.

Het gaat eerder over straffen. Straffen, daar heb ik het moeilijk mee,

dat is nu juist voor mij een lelijk ouderwets woord. Het is er nog wel,

en het wordt door velen in de mond genomen, maar het klinkt zo

middeleeuws… Bijna erger nog dan de kerkers die ervoor staan.

“Overwerkt  personeel, erbarmelijke infrastructuren, rigide vakbon-

den en een overheid zonder visie. Dit lijkt eerder op een verrottings-

strategie ipv. een uitvoering van een straf.

Is straffen dan geen vies woord, erger dan heropvoeden . Het gaat

echter niet alleen over het woord zelf. Het gaat ook om het steeds

meer en meer willen straffen.

Onze woordenschat in de media staat er bol van. De mensen wil-

len altijd maar meer straffen. Maar is dit wel de oplossing .

Verdoezelen we daarmee niet onze roep naar  “oog om oog, tand

om tand” mentaliteit ?