Dat is een moeilijke ! Vakbonden van het personeel dienen om de

belangen van hun leden te verdedigen. Nogal dikwijls gaat dit om

loon – en werkvoorwaarden, en terecht. Priester Daens en de Middel-

eeuwen zijn gelukkig al een tijdje achter ons… maar er is meer van-

daag den dag, dat ” werkvoorwaarden ” omvat.

Hierin zit zeker ook vervat dat je je moet goed voelen in je werk, de

jobvreugde. Maar hoe kan je jobvreugde hebben, als de job zwaarder

is dan je aankunt  ( zou moeten aankunnen ). Niemand zal me tegen-

spreken als ik zeg dat de eisen die gesteld worden aan een cipier, zeer

hoog zijn.

Men moet een halve psycholoog, verpleger, socioloog, maatschappelijk

werker zijn, om dergelijke druk aan te kunnen, en dan nog goed doen

in al die nooit aflatende veiligheidsregels.

Ook hier is het een kwestie van het ei of de kip eerst.

Meer verloning voor de verantwoordelijkheid, maar ook meer scholing,

ttz. kennis zijn een noodzaak. Ik begrijp de vakbonden, maar het één kan

niet zonder het andere. Meer loon, wat noodzakelijk is, kan niet zonder

meer scholing  ( budget ).

Maar laat ons in een tussenfase niet vergeten dat arbeidsvreugde ook een

loon is, en daar kunnen we zelf iets aan doen
Met arbeidsvreugde koop je geluk.

Ik durf hier geen definitief standpunt innemen, maar ik persoonlijk zou

gaan voor arbeidsvreugde en dat zou ook wel eens een breukje minder

kunnen geven.