Dit zijn de woorden van een mensenrechten activist, maar tevens directeur in een

gevangenis. Onze taak is mensen bewaren, niet opsluiten. Voor mij woorden van

iemand met een missie. Anderen noemen zich ” hotelmanager “, als we de

hotelfuncties in orde houden is onze taak volbracht.

Schrille contrasten, beide woorden uitgesproken door mensen.

Anderhalf jaar zijn we verder, en de Schelde mondt nog steeds uit in de Noordzee.

Niets is anders. De stroom van het leven gaat verder. Er is nog steeds geen zicht

op meer diepgang is de maatschappij.

40 jaar geleden  ( 1975 ) schreef de Verenigde Naties in een vergelijkende studie :

grote strafinrichtingen kunnen niet zonder managements processen en uniformisering.

Alles, van voeding tot ontspanning, moet in schema’s.

Individuele keuzes moeten er wijken voor planning. De anonieme sfeer in deze grote

strafinrichtingen zet aan tot gevoelens van machteloos – en zinloosheid, tot

verbittering en isolement. De instituten beklemtonen de afwijzing door de buitenwereld

van hen die ze dienen te re-integreren. Ze doen dus het tegenovergestelde van wat

ze beogen.

Mr. X, onze man met een missie schreef : ” We moeten langzaam maar zeker inzien

dat gedwongen hulpverlening ook een straf is. En we moeten de beschaving

verfijnen ten voordele van de hele maatschappij. De crimineel bestaat niet. Zorgen voor

de gevangene is ook zorgen voor onszelf. “