Voorzichtiger kan je ze niet voorstellen. Ik noem ze ook wel eens : de mensen van de B.T.W., de bijzonder toegevoegde waarde. De pastorale medewerkers. Soms denk ik heel even : zonder hen zouden we het hier niet redden. Ze denken de gevangenis, en ook de gevangene te kennen, en proberen vooral begrip op te brengen, en een brug te vormen. Soms vraag ik me ook wel af of wij hier geen biotoop zijn voor hun geloof.
In hoge nood valt iedereen wel terug op God, als er geen andere houvast is, bidt men tot God voor redding. Zijn ze niet het glijmiddel om één van Gods geboden te voldoen, zorg voor de armen, de gevangenen, de minsten onder ons. Ooit kwam de bisschop van Gent onze voeten wassen. Ik vraag me af wat hij s’avonds dronk .. ” un Château d’Udege ” als rood bij de kaas !

Maar Didier is anders, hij is eerlijk, hij doet het als loutering voor zichzelf, en uit een persoonlijke gedrevenheid, ja, een tikkeltje zelfs uit nieuwsgierigheid. Wat zijn de feiten in de mens, maar vooral wie, wie is de mens achter de feiten. Didier wil deze boodschap dan ook naar buiten brengen, naar het publiek. Hij schreef dan ook een schitterende, humoristische maar met een satirische onderbouw, monoloog : ” André “. Net als zijn vrijwilligerswerk hier, brengt Didier dit weldra, voor volle zalen, en dit vol overgave.

Didier, wil je aub. mijn voeten wassen…

Den André.