Het verhaal van een op macht geilende ploegchef

Inleiding (wordt vervolgd binnen aantal dagen) 

“De Post” (nu B-Post), “De spoorweg” (NMBS), telecommunicatie (RTT- nu Belgacom/Proximus), de luchtvaart (Sabena), het gerecht (FOD Justitie). Allemaal waren dit vorige eeuw bastions van syndicale voormannen. Dikwijls werden hun klanten “gegijzeld” om bepaalde eisen af te dwingen. Het was net of openbare dienstverlening (dat noemde men zo mooi) en klantvriendelijkheid niet samen konden gaan. Nog minder dacht men dat de privé dit ook kon uitbaten, met een veel beter resultaat. Anders geschiedde in het onderwijs, de ziekenhuizen, ouderlingenzorg, de mutualiteiten, de vakbonden (hun dienstverlenende poot althans) veel efficiënter, zelfs met winst (die wel steeds wordt geherinvesteerd), worden publieke opdrachten privé grotendeels uitgevoerd. Enkele pientere politici wisten dit ook, vooral Guy Verhofstadt en zijn kompanen hadden dit al lang door. De telecommunicatie, de Post en de luchtvaart werden na decennia lange zware verliezen mede dank zij de privé, omgetoverd tot winstgevende maar vooral betere service biedende bedrijven. De spoorweg en Justitie werden nog niet aangepakt en het resultaat is er ook naar. Het Jani Haecksisme zou men dit verhaal kunnen noemen of ook wel de kwaal van de zware benoemingen. Gelukkig zijn we nu 2015 en spreken we in de taal van Bart De Wever en de Jo Cornu’s van deze wereld maar maak je geen illusies, er hebben er zich al meer de tanden stukgebeten op de spoorrails. Twee hoofdbastions blijven overeind, met mensen die aan de touwtjes trekken met een mentaliteit van vele jaren geleden, de tijd dat alles beter was. Ik hoorde dat mijn vader en grootvader ook altijd zeggen. Mijn grootvader was boer, met paard en ploeg, zijn kleinzoon bestuurt de boerderij met de computer. Ik weet dat het hele verhaal veel ingewikkelder is maar dit is een Dag Allemaal-verhaal, veel proza, veel opwinding maar vooral ook veel waarheid.

De redactie