Guido heeft vlinders in de buik!

Het is niet al kommer en kwel in de gevangenis. Er zijn ook positieve momenten en zelfs momenten van geluk. Zo ook vergaat het Guido in de gevangenis van Beveren. We schrijven zijn volledige verhaal op een later moment. In dit artikel proberen we aan de hand van een aantal vragen een schets te geven van Guido, hoe hij bepaalde zaken in de gevangenis ervaart en wat zijn huidige gemoedstoestand is.

Guido kan alvast beschouwt worden als een “ancien”. Hij verbleef in verschillende gevangenissen en kan dus het één en ander vergelijken. Guido is rond de veertig en ferm gebouwd, een boom van een vent maar vooral ook een spraakwaterval. Zoals de titel doet vermoeden is Guido momenteel in een meer aangename fase van zijn reeds lang durende detentie. Hij is namelijk onlangs opnieuw verliefd geworden, zijn grootste geluk tot op heden. Verder is hij ook zeer tevreden dat hij na al die jaren een uitgaansvergunning heeft verkregen voor 1 dag om een bezoek te brengen aan het graf van zijn recent overleden vader. Er zijn dus wel wat lichtpuntjes in het leven van Guido waar hij zich aan optrekt voor de 5 jaren die hem nog te wachten staan. Hij is ook heel tevreden dat hij een transfer heeft gekregen naar een andere gevangenis. Na heel wat gewoon te zijn geweest, valt de aanpak van hier niet echt mee. We spreken hier nog verder over. In andere gevangenissen was het leven meer routine, de dagen zijn anders maar de “shit” is dezelfde. Beveren is een nieuwe gevangenis die momenteel iets meer dan een jaar open is maar nog enorm te lijden heeft onder de “kinderziektes”. Het concept van het gebouw is wel modern maar daar stopt het ook. Het biedt niets meer dan beton, beton en nog eens beton,gezelligheid is ver te zoeken. Safety first en dat is niet om te lachen. De cipiers zijn niet aangepast aan de moderne sturing van de groepsdynamiek en de individuele trajectbegeleiding. Hoewel deze mensen hun uiterste best doen, soms veel meer dan in hun functiebeschrijving voorzien, zijn we ver af van een serieuze psycho-sociale begeleiding waar meer nood aan is daar de veiligheid reeds volledig ingebouwd is in het concept. Hier ontsnappen is onmogelijk (fysiek althans). Guido drukt het nogal plastisch uit, het is alle dagen een beetje (veel) stressen over een falend justitiebeleid. Niet het personeel treft schuld maar wel de FOD Justitie en zoals het er nu voor staat is Beveren het grote voorbeeld van de gemiste kansen.

Bij de vraag: “Heb je hier nu iets geleerd?” gaat Guido er heel snel over, “Niets,.. of toch, dat de logica stopt aan de poort hier en nog veel meer daar binnen”. Wanneer ik hem vraag wie hij hier bij zich zou willen hebben om zich beter te voelen, is het antwoord: “Zeker mijn familie of vriendin niet, ik wil hen dat niet aandoen”.

Vraag: “En uw droomdag? Hoe zou die eruit zien?”
Antwoord: “Wakker worden met mijn schatje in mijn armen, haar een ontbijtje maken dat we samen verorberen, gaan werken, helpen met het huiswerk van mijn zoontje en ten volle genieten van het leven”

Zoals eerder gezegd had Guido al wat transfers achter de rug. Er waren erbij van willen maar ook van moeten. Deze laatste waren echt niet plezant. Het telkens opnieuw moeten aanpassen aan een nieuwe omgeving, nieuwe chefs, nieuwe “collega’s gedetineerden”, nieuwe regels en gebruiken. De ruimte van zijn cel is 10 vierkante meter maar die beperking compenseert hij met zijn prikbord. Dat hangt vol met alles wat hem daar buiten bezig houdt en voor hem is dat van grote betekenis. Momenteel is hij erg bezig met het geloof in een ander leven (buiten de muren ). Naast zijn familie heeft hij alleen vertrouwen in God, al de rest is niet eenvoudig. Hij gelooft er rotsvast in dat sommige zaken werkelijk kunnen veranderen en het feit dat zijn vriendin op hem wil wachten, geeft hem veel steun. Eén van zijn grootste troeven volgens hem is loyaal zijn tegenover vrienden en familie, voor hen zou hij door een vuur gaan.

Wij vroegen hem ook: “Stel dat jij hier directeur was, wat zou je dan veranderen?”
Zijn antwoord was: “Het allerbelangrijkste is het respect, respect tegenover iedereen en dan vooral als gedetineerde, als mens behandeld worden en niet als een nummer of een moederfiche (= het blad met de veroordelingen op).”

Dit waren zowat de belangrijkste impressies van een warm gesprek waar een ondertoon van verliefdheid, hunkering naar het ware geluk en wijsheid in doorklonk. We komen zeker terug op het echte levensverhaal maar dat zal wat tijd in beslag nemen.

Guido, we wensen je veel geluk en succes toe in de komende tijd en moge je nieuwe instelling een stap voorwaarts zijn op weg naar dat ultieme. Bedankt!

De redactie