De wandeling in de Nieuwe Wandeling.

Ik schaak heel veel tijdens de wandeling  ( 10 u- 12 u ), ons dag-

dagelijks gezondheidsmoment. Maar ondanks dat ik geconcen-

treerd bezig ben, word ik voor alles en nog wat gestoord.

Voor de andere gedetineerden ben ik zowat de ouderdomsdeken,

dit zowel naar leeftijd, als naar duurtijd, in vergelijking met ande-

ren.

De gevangenis van Gent is een arresthuis, vooral voor mensen

die tijdelijk worden opgesloten in voorarrest, voorafgaand aan

hun proces, en tijdens het onderzoek.

Er komen en gaan dus vele mensen. Diegenen die blijven, de

echte gestraften, zoals ik, gaan meestal naar een andere wande-

ling in de namiddag,  omdat ze s’ morgens allemaal werken.

Door de tijd heen ben ik zowat uitgegroeid tot de schaakkoning, en

ik heb al velen schaakmat gezet. Maar het geeft ook een aura  ge-

schapen van ” slimme ” opa.

De goedlachse bompa, die alles weet en geeft. Papier, stylo,

iedereen heeft het al eens nodig, maar weinigen hebben het, be-

halve dus ‘ den opa ‘.

Sigaretten worden ook gevraagd, maar ze weten dat ik niet rook.

Vooral de vraag naar informatie stopt niet. Afrikanen, die geen

Nederlands kunnen, en al hun rechtspapieren in het Nederlands

ontvangen… om een voorbeeld te geven.

Er is veel, enorm veel onwetendheid, maar ook veel valse kennis,

grootdoenerij, praktijkervaringsdeskundigen, die zomaar wat uit

hun kraag slaan. Ik ben geen jurist, geen dokter, maar ben wel

van vele markten thuis, en vooral, ik probeer eerlijk te zijn, ook als

ik het niet zeker ben. Er is zoveel onwetendheid, maar ook veel

frustratie over soms kleinigheden. Er is een opeenstapeling van de

meest mislopende situaties, en dat maakt het alleen maar erger.

En dan komen de woorden : “ik ga ze een proces aandoen, ik sla

den boel kapot “.

En dan probeer ik hen te overtuigen, dat dit niet de oplossing is.

In het begin is er zo weinig begrip, geen oor om te luisteren. Een

heel speciale mentaliteit. Pas op, ik vind slaan totaal ongepast,

maar soms kan ik er wel inkomen waarom ze zo denken. Ik voel

het vaak zelf aan.
Alhoewel ik altijd en alles probeer om mijn vragen mooi te verwoor-

den, en op papier zet, stel ik vast, nergens gehoor te vinden.

Het is een beetje zoals bij de ontkenning van sommigen van de

Jodenvervolging. Men beseft dat er grove menselijke tekortkomin-

gen gebeuren, maar in naam van het systeem, blijft men ontkennen,

en het ergste van alles, er wordt niets aan gedaan.

Ik moet iets bekennen. Soms zal bij jullie wel het idee opkomen,

waarom er zo weinig andere gedetineerden schrijven op de blogs.

Wel, lieve lezers, ik ontvang wel degelijk teksten, maar bijna altijd

zijn die zo persoonlijk, en aangebrand, dat ik deze niet wil publiceren.

Ik heb beloofd nooit met modder naar personen te gooien, tenzij ze

een instituut vertegenwoordigen, en hun naam een publieke functie

heeft, zoals bv. de Minister van Justitie, of de persverantwoordelijke

van FOD Justitie. Dus mensen, die publiekelijk optreden onder hun

eigen naam.