De tuin der lusten.

Ik kan haar zien vanuit mijn cel. Ik probeer haar zoveel mogelijk aan te staren.

Dit maakt me gelukkig. Ze is mooi, aantrekkelijk.. soms denk ik ook dat ze lekker

ruikt, maar daarvoor is ze te veraf. En dan droom ik van een opkomende Marilyn

Monroe.. wind die haar geuren tot hier drijven. Soms zou ik alles om haar heen

willen wegplukken, blaadje per blaadje, laagje per laagje om tot haar kern-gele

hart te komen.

Maar het is niet al rozengeur, ze is ook een beetje verwilderd, niet bijgeknipt, omringd

door onkruid. Ik ben zo bang dat dit haar zal beïnvloeden, ooit misschien totaal zal

verwilderen.

Noem jij haar maar prinses, koningin der koninginnen, of een andere exotische

naam. Voor mij lijkt haar naam Rosie zo passend voor wie ze echt is. Ook een

beetje uniek in dit stenen- en ijzeren landschap. Tussen al dat koude geweld geef

jij me warmte en ook een beetje toekomst. Lynn Anderson zong ooit vol lof over jou,

Rose Garden, welnu, ik ben een groot aanbidder…