Als ik zo rond me kijk zie ik weinig vreugde. De directeurs, de chefs, de bewakers,

ja zelfs de gevangenen. Niemand loopt er happy bij. Is dit wel toegestaan op deze

aardbol, al dat ongelukkig zijn samen brengen ? Ja maar ze hebben er zelf voor

gekozen ! Zij die er werken weten waaraan ze beginnen. En zij die er verblijven

hebben het zelf gezocht. Is dit wel zo ?

Ik denk niet, dat er ooit één werker zo diep heeft nagedacht, dat het effectief wel zo

erg was, die poel van ellende. En dan de klanten. Stond je er al eens bij stil, dat

eigenlijk niemand een delict doet bij volledig bewustzijn. Alle delictenplegers staan

onder een soort van vernauwd bewustzijn, zijn door allerlei uiterlijke omstandigheden,

los van hun eigen, beperkt in hun vrij denken… dus handelen ze niet zo bewust als

we allemaal wel durven schreeuwen : ” ze hebben het zelf gezocht “.

Sam Harris, een Amerikaanse filosoof, schreef daar een boek over. Fysieke ( emoties

en verstandelijke beperkingen ) en sociale contexten  ( milieu, armoede, opvoeding )

Mogen we niet eerder spreken van afwijkingen dan van opzettelijke misdaden ?

Hoe erg het ook is voor de slachtoffers, en dat zal en wil niemand ontkennen, maar

hoe vrij zijn delictenplegers echt in hun denken. Zijn we allen samen niet een

stuk verantwoordelijk van wat er allemaal misloopt ?

Mogen we dan wel straffen, of moeten we recupereren, herstellen dus !

(wordt verdergezet… )