Een dik jaar geleden schreef ik dit al… dus nog voor het nieuws dat er een nieuwe bisschop kwam.. maar eigenlijk is er één jaar na datum niets anders.

Het is weldra weer zo ver. Het staat er aan te komen de periode van Pasen, en dan komt de hoogste gezant van de paus in de provincie, met zijn gitaar een liedje zingen in den bak, de Gentse duuze. Voor alle goede zielen. Maar meer dan een gebed en onze voeten wassen staat er niet op het programma, omdat het niet mag.. en dit jaar zelfs dat niet, want ‘t  is CORONA tijd.  Was het de voorman der Christenen niet die de farizeeërs uit de tempel jaagde ? Welnu, het zit in de Gentse duuze, vol farizeeën, wetsdienaars, die het een ander lastig maken. Embeteren noemen ze da in ‘t Gents. Schade toebrengen in het vakjargon van filosofen of psychologen. Maar de bisschop komt en gaat. Hij schrijft er zelfs niet over, erger nog hij durft niet te spijbelen om voor de poorten van den bak van de nieuwe wandeling te komen betogen…’de aandacht trekken op de zwaksten uit de maatschappij, die schreeuwen om zorg.  Neen ! Monsigneur, U mag niet aan politiek doen, maar wat de jongeren doen, en Christus deed, was ook geen politiek. Ze gaven een signaal, maar voor de bakzitters geeft niemand een signaal, kortweg niemand geeft zelfs om hen. Vijf jaar zat ik hier, vijf maal zag ik de bisschop, komen en gaan, en niets veranderde, behalve het werkwoord ‘hopen’,  mijn hoop werd een hoopje kleiner.

Oesje Marc, wat zeg je me nou?

Sinusitis, otitis, we kennen het allemaal maar baktitis! Vertaal het eenvoudig als ‘de bakziekte’ , de ontsteking van het in de bak zitten. Hoop ik nu ooit hiermee in de Van Daele te komen, neen, maar wat ik wel hoop, dat ik deel mag uitmaken van hen die het genezingsproces op gang zullen zetten.

Maar waarvoor staat dit containerbegrip want dat is het wel, met name… Iedere bakzitter, wordt door de buitenwereld bestempeld, behorend tot dezelfde soort, en die soort bestaat dan in de gedachtengang van de goegemeente, als bakzitters zijn dommeriken en slechteriken.

Om iets in de geneeskunde als ziekte te mogen beschouwen, zijn een aantal voorwaarden, onder meer, er dienen fysieke verschijnselen te zijn, die uitwendig of inwendig vast te stellen zijn. Een van de belangrijkste kenmerken van het verblijf in den bak is dat het cognitieve vermogen vermindert, zeg maar het denkvermogen, het huidige systeem werkt zo verlammend dat dit één van de meest voorkomende verschijnselen is. Laat net nu cognitieve vaardigheden juist ons leven zo indringend sturen.

Dan spreekt men van herstel als één van de doelstellingen van strafuitvoering, maar door het huidige werkt men juist tegenovergesteld. De meeste mensen komen er slechter uit dan dat ze binnen gaan. Ik heb zo een minuscuul voorbeeldje van hoe het werkt. Al vijf jaar vecht ik om ‘schaken’ op te waarderen als vrijetijdsbesteding (wandeling, avondontspanning). Ik wou er zelfs cursus in geven. Vijf jaar geleden waren er nog toernooien, alles is afgeschaft, er zijn zelfs geen schaakborden te koop, ondanks een grote vraag. Alles draait hem om het balletje, hou de kindjes zoet en alles is oké. De voortzetting van het hedonistische zelfzuchtige buitenprogramma, wat is daar nu helend aan, en ondertussen viert de vervlakking (ontsteking) maar door.

Ben ik sant in eigen land? Neen helemaal niet maar ik kan wel iets aanbrengen vanuit een andere hoek, en dat kan verfrissend, inspirerend werken, maar er is geen gehoor. Integendeel, mijn laatste titel ‘waarom ken je me niet?’ was daar een noodkreet over. Opnieuw kreeg ik positieve opmerkingen ‘mooi geschreven’ maar ik wil niet dat het blijft bij deze bemoedigende woorden, ik wil geen breedspectrum-antibiotica als behandeling, ik wil de uitvoering van de basiswet (2005) en meer in het bijzonder ‘de individuele trajectbegeleiding’.

Koen Geens trek uw portemonnee open! Laat uw zorgverleners niet langer in de kou staan, voer uit wat je met je eigen woorden sprak ‘niet door repressie maar door preventie enerzijds en zorg tot heling van ‘baktitis’.

Marc Den Dodo

Verhaal uit ‘De Gentse nieuwe wandeling gazette’

Alleen een instrument tot…?

Aristoteles, Levinas, Kierkegaard… en zovelen meer, flitsen door mijn hoofd als ik deze gewaagde titel schrijf. Ik dien wat meer uitleg te verschaffen. Soms is het verwarrend zoveel stellingen te lezen, en er iets mee te doen dat zinvol is. Bruikbaar zullen velen zeggen, maar daar het hem juist om, of juist niet! ‘Bruikbaar’ of ‘nuttig’ zijn ervaringen die komen omdat we de verkeerde filosofie hebben. Moet alles bruikbaar/nuttig zijn, iets wat in onze moderne maatschappij meer en meer aan bod komt, het gaat niet om de mens maar om het resultaat. De psychologen begeleiden je niet als mens om je waarde (jouw capaciteiten/ dus een capability approach, zie ook ander artikel) maar om het resultaat dat nodig is, om het systeem te voldoen, een systeem dat gezet is op een eenheidsworstgedachte. Ik mag hierin persoonlijk niet echt klagen, omdat ik het grote voordeel heb, een stuk te kunnen opkomen voor mezelf, wat voor velen niet het geval is. Maar ook dan nog, ontbreekt er veel. Ik kwam tot dit artikel, omdat ik gisterenavond in Terzake, psycholoog Dirk De Wachter zag met een uitleg over zijn nieuwste boek, rond het delen van verdriet (ongelukkig zijn) als verbindend middel. We zijn het allemaal, maar we durven dit amper te delen, want dat past niet in onze huidige ‘happiness’ cultuur, die we tonen in onze sociale media. Een soort nihilistisch gebeuren. Mogen we dan niet gelukkig zijn? Maar natuurlijk, en ja  we mogen dit ook delen. Maar het mag geen doel op zich zijn (het vertonen) dan wordt het een instrument. Onze maatschappij zit meer en meer vol van instrumenten die onze ‘ik-cultuur’ alleen maar verstevigen. Het gaat niet langer om de intrinsieke waarde van dingen (algemene waarden in het leven) maar om, wat heb ik eraan? Aristoteles heeft het, in zijn eudaimonia ( het goed leven/ goed mens zijn) iets te doen, niet omwille van jezelf ( of je systeem) maar om de intrinsieke waarde ( een mens is zoveel meer, dan wat het systeem van hem verwacht). Eudomonisme is een leven waarin we goede handelingen stellen, niet omwille van de eer (resultaat) iets goed doe, maar omdat de handeling op zichzelf goed is, het ethische handelen. Deugd staat dan voor verstandelijkheid, matigheid, moed enz.. Het ethisch denken, staat dan in praktijk niet altijd gelijk aan wat de regels bepalen.

En hier komt mijn pleidooi rond de werking der PSD-ers ter zake. Ethiek (het goed handelen) wordt subjectief ingevuld, de wereld van het instrumentalisme (die leidt naar nihilisme). De weg zoeken van de instrumenten (methodes) met de idee wat heb ik eraan! (ik of mijn systeem)

Hoe zorg ik ervoor dat die persoon zo snel mogelijk weer klaar is voor de maatschappij, en kan opbrengen. Maar men gaat niet naar de kern, er wordt te weinig rekening gehouden met de intrinsieke waarde van die mens. De regels van het systeem laten het niet toe. Het erge van dit alles is, dat velen in hun gedachtengang juist die subjectiviteit aanbidden, met name wat brengt het op voor mij ( mijn systeem). Doelen van het leven worden niet rationeel ter discussie gesteld maar subjectief. Toen ik mijn eigen delicten besprak werden mijn eigen ethische standpunten amper in rekening gebracht, ik werd terecht gewezen met diepe ingeslepen gedragspatronen die volgens de normen niet te tolereren waren. Maar mensen oordeelden over mijn die amper kennis hadden van naar passende antwoorden en oplossingen (reguleringen). En dan krijg ik het even moeilijk, als leven in overeenstemming met het verstand een doel dat bij de mens zijn hoort, dan kom ik uit bij mijn dada, Einstein en de versnelling. Waarom past de maatschappij zich zo traag aan, aan de sluimerende problemen die er leven. Waarom moet 15 jaar na datum er nog steeds zo weinig terecht komen, van een wettelijk iets ( de individuele trajectbegeleiding).

Marc Den Dodo

Uit ‘De Gentse nieuwe wandeling gazettte’

Oesje Marc! Heb je wiet gerookt?

Deze metafoor heeft echt wat meer uitleg nodig, want ik snap hem niet.

Het gaat hem over schrijven, en het doel ervan. De steeds voorkomende vraag van, waarom doe ik het? Velen antwoorden alvast, het is therapeutisch voor mezelf, en dit is een nobel doel, maar als je gans eerlijk bent, er is ook een hoger doel, met name, de hoop en het verlangen dat de boodschap zal begrepen en overgenomen worden. Dat de inhoud zal blijven voor de eeuwigheid. Ik noem dit de opname in ons collectief geheugen. Oneerbiedig gebruik ik de metafoor van de wc-pot, waar alles in gaat, vooral afval, ja dus ons geheugen krijgt heel veel te verwerken, en hier komen we dan tot de werking, van onze hersenen, om sporen na te laten, dingen die blijvend meegaan, zoals bv, bij ons in detentie ‘chef van de maand’, uit de teksten van onze blog ‘port-to-hell-o’, is het nodig steeds veelvuldig te herhalen, maar ook treffende zinssneden te gebruiken.

Het deed me zo deugd, in de wandelgangen te vernemen dat er een soort heimwee ontstond naar de hogervermelde reportages, dit bewijst dat er aandacht is voor de door mezelf gemaakte teksten, wat net de bedoeling is, niet om mijn eigen ego te strelen ( ik zou volgens sommigen narcistische trekjes hebben). Neen, belangrijk is dat de boodschap aanslaat. Heel recent kreeg ik zelfs, een voor mezelf belangrijke titel, met name ‘Mr. zorg’ en dit na vele minder aangename uitspraken. Ik ben steeds vertrokken van het idee, neen, door mij zal de wereld niet totaal anders worden, maar ik doe minstens de inspanning, om die ene steen in de rivier te verleggen, waardoor de stroming nooit meer dezelfde zal zijn. Doe jij ook mee? Verleg doelbewust die steen, zodat jouw levensloop het leven zinvol maakt, op deze manier heb je minstens één antwoord op je vraag naar de zin van het leven. Ja dus alles heeft zin, omdat alles op alles invloed heeft. Jouw positieve instelling is een bron van zingeving, doe er aan mee, steun onze actie, een lach, een goedendag, mekaar echt zien, het geeft zoveel warmte, en let op de (lange) winter staat voor de deur, we zullen het nodig hebben!

Marc Den Dodo

(uit de Gentse nieuwe wandeling gazette)

Wie of wat ik ook ben, maar ik ben iets. Ik heb kwaliteiten, wat die ook zijn. Als mens proberen we steeds (de meeste althans) bezitter te worden, we willen ons alles ( of zoveel mogelijk) toeëigenen. Onze kinderen moeten zijn wie wij willen dat zij zijn. De gevangenen moeten zijn, wat we van ze verwachten. Onze relatie moet diegene zijn wat wij verlangen dat ze is. Maar wij zijn geen eigenaars, nooit, niet van de aarde en niet van de mens, we gebruiken het om het minstens zo of liefst verbetert na te laten. Maar door ons verlangen naar bezit, richten we zoveel schade aan. Het kind kan niet worden wat hij/ zij is, omwille van die ouderlijke druk. De gevangene kan niet zijn wat hij is, omdat hij zo in een ondergeschikte positie komt te staan, waardoor zijn helingsproces moeilijk kan aarden. De partner vlucht weg omdat ze geen persoon mag zijn, maar de invulling van een verlangen. Zes jaar lang werden mijn capaciteiten ‘on hold’ gezet. Ik mocht op generlei wijze mezelf zijn in de gemeenschap/leefwereld waarin ik gedwongen werd te bestaan. Hoe voelt dit aan? Welke zijn de elementen die je dan kan vinden om je ‘healing’ te bewerkstelligen? Ik zocht (ik zou ik niet zijn) dan maar zelf naar oplossingen. Ik schreef alles van me af, en zelfs daar was de reactie te weinig t.o.v. de input. Ik las, ik studeerde, en kwam tot andere inzichten, maar ook met die stellingen bleef ik zo dikwijls alleen staan, ondanks mijn stellingen gebouwd waren op eminente/ excellente denkers.

Wat is er dan löss? bleef mijn grote vraag. Hoe groter mijn smeekbede tot hulp, hoe kleiner de reactie. Hoe groot is ons collectief gevoel voor sociale rechtvaardigheid dan eigenlijk nog? Je bent ziek, en je krijgt geen hulp! Gewoon, omdat je iets misdaan hebt. Je bent nu gebrandmerkt, met de titel crimineel, een slechte ‘brand’. Is het niet noodzakelijk dat leven in een gemeenschap, juist als basis dient te hebben, inclusiviteit? Met name ieder lid als welkom te bestempelen en dient maximale kansen te krijgen. Hoe lang kunnen wij ons huidig detentiebeleid dan nog rijmen met deze stelling? Er wordt dikwijls verwezen naar de wetgever, en dat klopt, waarmee men hoopt zijn eigen verantwoordelijkheid onder een paraplu te stellen. Maar is de wetgever al niet heel duidelijk geweest in 2005, toen de basiswet werd goedgekeurd? En dan komen we tot de uitvoerders in concreto, de minister van justitie en zijn administratie. Waar blijven al zo lang de uitvoeringsbesluiten, om te realiseren? Wat de wetgever voor ogen heeft, met name, op een humane manier, de doelstellingen van straffen uitvoeren. Laat naast vergelding, afschrikking, veiligheid ook herstel, nu net zo belangrijk zijn. Maar herstel in de richting van het slachtoffer, maar ook wel voor de delictpleger. Waarin het laatste een preventieve maatregel is om nieuwe schades te vermijden, en een groot maatschappelijk belang heeft. Maar laat er net nu, in praktijk, zo weinig belang aan gehecht worden, met steeds maar één reden, gebrek aan budget. En dan zucht ik, als ik mijn collega’s, bekijk in hun dagdagelijks gedrag, dan heb ik zo mijn twijfels over hun pedagogisch gehalte. Maar wie zou het hen bijbrengen? Er wordt zelfs binnen de muren geen aanvang genomen, niet de minste eis gesteld, want men gaat er al teveel vanuit dat dit zomaar is in dit milieu. Alles is zo opgebouwd op een gevoel van ondergeschiktheid, laat dit juist het anti- middel zijn voor een goede pedagogie. Oproepen daartoe is als preken in de woestijn mijn cactus-prikkels doen niemand pijn, omdat bijna niemand luistert. Oh wat is het eenzaam in de woestijn.

Marc Den Dodo

Diegenen die het met de goedheid van de mens voor ogen hebben, worden blijkbaar steeds kleiner in aantal, in deze doldraaiende door economisch zelfzuchtige gedreven waanzin.

Noem hen naïevelingen, onvolwassenen, maar ze bestaan, in hun originaliteit nog steeds. Voor de kenners noem ik enkele namen, Jan De Cock, Els Naessen, Hans Claus, e.a., en dan durf ik de woorden uitspreken met Christus, Oh mijn God, waarom heb je me verlaten? Ik twijfel, ik moet keuzes maken. Stop met prediken, of ik ga tenvolle voor wie ik ben, met name door origineel te blijven, een zorgend mens. Van wie, van waar komt dit in mijzelf? Ik kan dit theologisch proberen te verklaren, maar ik wil het eenvoudig houden. Als mens, ben je steeds in beweging (evolutie) en bouw je jezelf op tot wat je bent, ervaring, voortschrijdend inzicht, alles samen zorgt ervoor dat we zijn wie we zijn.

Wel mijn leven, is geboren uit een opa, die een boer was, en met de paplepel werd het me ingegoten, dagdagelijks zag ik de verwondering in zijn ogen, hoe zijn planten en dieren openbloeiden door zijn zorg. Zelfs toen hij noenstonde (middagsiësta) deed hij dit aan de rand van het veld, om een oogje in het zeil te houden. Mijn ouders, deden net hetzelfde, en toen ik verzorgende wou studeren, motiveerden ze me alleen maar, trouw aan hun diep ingeslepen patroon van zorg dragen voor neervalt, was een in graniet gebeitelde slogan. Die basis, maar ook het lot van de tijd, deden me beslissingen nemen in mijn leven, die niet altijd goed afliepen, ik wist niet altijd de grenzen tussen persoonlijk gewin. Maar het was fout. En toen kwam ik uit noodzaak tot stilstand, maar bleef de Gods- of humanistische idee steeds verder in mijn hoofd dragen, heb je naaste lief als jezelf. Ik werd geestelijke-verzorger, neen geen psycholoog, die wetenschap ontbrak me, maar ik wou gewoonweg meer aandacht voor ‘zorg’ in alle geledingen van de maatschappij, meer in het bijzonder in detentie, maar het zou me opnieuw zuur opbreken.

Op zoek gaan naar het goede in mekaar, is voor mij dan wel heel belangrijk, maar dit wordt oh zo weinig gedogen. Men vertrekt sterk uit de basis van wantrouwen, waardoor we niet langer in liefde tot mekaar staan, en we als mens eigenlijk niet groeien.

Lieve lezer, deze woorden komen niet uit een boek, maar uit mijn hart. Ik heb in mij het beeld, dat zorgen voor mekaar, het allerbelangrijkste is, en daar is luisteren, begrip hebben, een enorm hulpmiddel. Dat je dan al eens de verkeerde beslissingen neemt, is aanvaardbaar, maar vooral vergeefbaar. Wrok, is niet het goede antwoord, dit bindt je alleen maar meer aan het slechte, dat je eigen leven verminkt. Diepe zorg is het enige juiste antwoord.

Marc Den Dodo

(Indian Summer 2019)

Willy vecht, nog steeds, voor een humane gevangenis, dit zowel voor de echte, als voor de emotionele gevangenis waar velen levenslang in leven.

Eind de jaren 60 (van de vorige eeuw) volgde Willy de toen nog zeer jonge studie criminologie. Toen al, werd aan de RU Gent bij deze studie sterk de nadruk gelegd op het aspect slachtoffer bij de criminele mens, en let op, vertaal slachtoffer niet door diegene die het delict ondergaat, maar wel dat de delict pleger, slachtoffer is van de beperktheden waardoor ze evolueerden tot wat ze waren. Ook toen al waren termen als preventie en zorg belangrijke waarden als men sprak van een betere maatschappij.

Laat ons Willy zijn identiteit maar toe-eigenen aan de ware Vlaamse, met name een christen-humane, een spoor dat diep in ons gekerfd zit, maar dat we helaas de dag van vandaag soms bijster zijn.

De reden en waarom dit verlies er is, zijn meervoudig, maar opvoeding en hechting zijn er enkele van. En als compensatie, of verkeerde dwang kiezen we voor het snelle gewin van het economisch belang, waarbij steeds meer hebzucht gaat primeren op het wij-gevoel.

Ik zou hier heel graag over doorgaan in mijn filosofie, en er onder meer opnieuw ‘vrijheid van het individu’ bij betrekken maar dit zou ons wel te ver brengen. Ik wil blijven bij enkele gevleugelde uitspraken van Willy met betrekking tot detentie. Ik bestudeerde helemaal die mens niet, maar poog alleen enkele rake uitspraken van hem weer te geven, die naar mijn gevoel ook op vandaag nog steeds van kracht zijn.

Aan de universiteit was ik opgeleid om kritisch te zijn, en daar (justitie) was dat volledig uit den boze.

‘Het systeem’ bestond uit wetten en regels die rigoureus moesten worden toegepast, terwijl de universiteit pleitte ‘reglementen en wetten zijn wegwijzers’, maar kunnen nooit in de plaats komen van de denkende, evaluerende mens.

‘Menselijke warmte betonen tegenover een gevangene was verboden’. ‘Het geroep en geschreeuw van bevelen allerhande’. ‘Er werd daar niet over gesproken, er werd alleen afschuwelijk veel lawaai gemaakt, een nachtmerrie!’

Ik kan zo nog wel wat doorgaan, en dan heb ik nog niet eens het ergste aangehaald, maar het is niet mijn visie, mensen voor het hoofd stoten. Wat ikzelf nu vaststel, veertig jaar na datum, dat er aan de ‘ordinary circle’ (de basic behoeften/ eten/ drinken/ verzet/ huisvesting) wel ernstig gesleuteld werd. Op dat vlak is het leefbaar, zeker als men minimalistisch denkt, zelfs een overdreven luxe.

Maar waar het om gaat, met zorg omgaan als individu, staan we nergens.

Toen Willy zijn studies maakte, waren er boeken geschreven in de sociale psychologie-tijd, van Maslow & C°, maar de wetenschap, en dus ook de psychologie evolueerden enorm, we kenden de periode van de cognitieve psychologie, en heden ten dage zijn enorme vooruitgangen geboekt in de bio-chemische en neurowetenschappen. Maar detentie blijft op dat vlak hangen, ze slagen er amper in de basic levensvoorwaarden in te vullen.

Ik stel me dan die grote vraag, maar wat is er gaande, het hoofdbestuur en de gevangenisdirecties, zijn gevuld met allemaal wetenschappers die een verantwoordelijkheid dragen over de hen toegewezen personen, om hen als mens te respecteren, dit is een enorme bijdrage tot heling, om te voorkomen dat iemand verder wegzinkt in negatieve gevoelens t.o.v. de maatschappij. Kansen creëren, hoop blijven scheppen is heel belangrijk. Waardering en respect gebaseerd op een moderne goede communicatie zijn levensnoodzakelijk in dit proces.

Dit blijkt een bijna onmogelijke opdracht, maar wat houdt dit tegen?

Ik stel me verdomd de vraag, en krijg er geen deftig antwoord op.

Marc Den Dodo

Verhaal uit ‘De Gentse nieuwe wandeling gazette’

In een samenleving worden regels afgesproken hoe men samenleven moet. Diegenen die er zich niet aan houden om deze afspraken (morele regels)na te leven, dienen bestraft. Dit is geldig voor iedereen. De straf zal steeds in verhouding staan tot de fout. De straf mag ook geen vergelding zijn, maar wel om het doel te verwezenlijken, met name straffeloosheid te voorkomen. De straf is alvast niet lijfelijk (foltering/doodstraf) Er moeten rationele redenen zijn (geen irrationele, v b hekserij, toverij,  homoseksualiteit, overspel) en alleen de dader wordt gestraft (niet de familie). De regels worden gemaakt op de door mensen gemaakte wetten, niet met verwijzing naar God. Uitspraken zijn steeds openbaar, zodat het eerlijk is, en tevens een afschrikkingsbeeld is.

Dit zijn zowat de basisregels van beschaafd straffen. Nergens lees ik hierin dat straffen ook bestaat in het afsluiten van mensen van de maatschappij, door hen op te sluiten in de bak. Want één van onze beschaafde  ethische principes is ook dat wij als mens niet het recht hebben andere mensen schade toe te brengen. En  ieder professionele medewerker van het instituut detentie weet dat het huidig systeem, detentieschade toebrengt.

De directie van Gent heeft dan ook, na rijp overleg, beslist, de gevangenis in de huidige vorm stop te zetten, en om te bouwen tot een echt zorgcentrum, waar bejegening, scholing/opvoeding, en herstel centraal staan. Alle muren (tralies) worden opengebroken, zoals 40 jaar geleden gebeurde in de psychiatrie. Er zal alleen nog een beveiligd gedeelte blijven voor korte verblijven, om veiligheidsredenen, of bij noodzaak voor het onderzoek (voorhechtenissen) maar dit strikt beperkt in tijd, dossiers zullen niet langer blijven aanslepen dan ‘echt’ nodig.

De nieuwe directeur, zelf afkomstig uit de zorgsector, realiseert hiermee baanbrekend werk, en kan hiermee een eerste belangrijke pluim op zijn hoed steken, en dit ter gelegenheid van zijn driejarig mandaat, waarvan hij weldra de kaarsjes mag uitblazen.

Elke persoon heeft behoefte aan contacten met andere mensen. Zonder deze contacten gaat hij minder goed functioneren en ja zelfs gestoord worden in zijn normale handelen. Een behoefte is een nood aan een type interactie die noodzakelijk is opdat die persoon optimaal zou functioneren. De behoeften zijn de basis van, en gaan vooraf aan het concrete gedrag.

Laat ons zeggen dat wat hieraan vooraf ging, zowat één van de stelregels uit de psychologie is. De psychologie die poogt, verklaringen te geven aan het gedrag van mensen  in interactie met de wereld om hen heen.

Neurosen (naast psychosen, meestal aangeboren) zijn één van de twee grote persoonlijkheidsstoornissen die staan voor een pathologische afwijking ingevolge hersenwerking (te veel/ te weinig) . Welnu in den bak, heb je alvast situatie twee, t t z, heel weinig sociale contacten, wat op zichzelf inwerkt op de gedragingen van de persoon. Meestal ontstaan hierdoor verschijnselen zoals oververmoeidheid, slapeloosheid, stress, depressieve neigingen, die dan telkens weer oorzaak zijn  van een wijziging in de chemische reacties in de hersenen (hormonale invloeden)

Er is binnen de muren niet alleen de probleemstelling van sociale afzondering, er is ook de grote probleemstelling van waardering. Waardering de vierde trap in de sociale behoeften piramide (volgens Maslow), na eten en drank en een dak boven je hoofd, veiligheid, warmte (liefde). Laat ons zeggen dat de trappen één en twee grotendeels voldaan worden binnen de muren, maar zodra je hoger gaat, lukt het niet meer. Laat nu juist zeggen, dat om een compleet mens te vormen, ook drie, vier en zelfs vijf (zelfontplooiing) noodzakelijk zijn. In mijn persoonlijk geval is ‘waardering’ een topprioriteit, naast zelfontplooiing. Laat juist deze laatste twee niveaus hier zo gebrekkig verlopen. Het ontbreken van deze stimuli, zorgen dan ook juist voor zoveel frustraties. Het systeem is eerder opgezet om ten opzichte van waardering het omgekeerde te realiseren. Natuurlijk is ieder mens, apart, en dat weten psychologen dan ook. Daarom dat er net zo gepleit wordt voor een individuele opvolging. Bijsturing zou een betere oplossing zijn en voor afwijkingen (ziektes) te voorkomen, maar ook in het proces van herstel (bijsturing). Maar hier ontbreekt het momenteel totaal aan de juiste aanpak. Integendeel, detentie staat voor eenheidsworst, en alleen de sterksten (grote mond) weten zich in alles te redden. (dit is de egoïstische maatschappij, niet de all-inclusieve maatschappij die wij beogen, all-inclusief op basis van eerlijke gelijke regelgeving) De doorsnee (meesten) staan op die manier gebrandmerkt, met alle gevolgen van dien.

Laat zeggen dat gevangenisstraf, zoals het heden ten dage uitgevoerd wordt, enig succes kan hebben in gevallen van korte duur (1-3j) Mijn persoonlijke ervaring is dat alles daarboven negatief afloopt, met alvast belangrijke psychische schade, waarvan het gevolg niet in te schatten is.

We schreven het recent nog, dat de RUG verder onderzoek plande naar vermoedelijke lijkresten begraven onder de bezoekzaal en administratieve vleugel in de gevangenis nieuwe wandeling.

De bevoegde professor Bones en zijn team onderzochten reeds verscheidene pistes, maar kregen weinig medewerking vanwege de administratie. Maar twee feiten werden alvast bevestigd door getuigen. Enerzijds is er zeker, en dit volgens een ooggetuige, dat er botten begraven liggen, betrokkene heeft het zelf gezien tijdens graafwerken voor de bouwputten, en het ook gemeld. Tweedes ooit grepen er ook ophangingen plaats in het torentje van de gevangenis. Volgens goed ingelichte bronnen ging het hier om oorlogsmisdadigers en ter dood veroordeelde burgers. Wat niet zo duidelijk blijkt is wat gebeurde er met de lijken. De link tussen getuige twee en één wijst dan ook in dezelfde richting. Welke geheimen werden eind de jaren tachtig voor eeuwig begraven, feiten die in die periode helemaal geen aandacht kregen.

Vast staat nu al, na samenlegging van alle gegevens, dit gaat niet om een kwakkel zoals de administratie laat geloven.. Dit zijn feiten.

Prof.Bones wil de geheimen van de nieuwe wandeling blootleggen.

Wij kijken vol spanning uit naar het vervolg van zijn acties en ontdekkingen, mensen met enige informatie zijn bij ons altijd welkom, wij willen deze primeur voorbehouden voor onze lezers.

Over wie of wat gaat het ?